«Ιστορικοί, πάψτε τα παραμύθια!»

(Το κείμενο που ακολουθεί έχει γραφεί από τον πρωτοστάτη του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού Βολταίρο, και όμως, παρά το πέρασμα των δεκαετιών και των αιώνων, εξακολουθεί να παραμένει ολόφρεσκο και παντοτινά επίκαιρο, αφού ακόμα και σήμερα πολλές πλευρές της επίσημης Ιστορίας είναι χαλκευμένες από τους κρατούντες, και σε πάρα πολλά σημεία τα παραμύθια παρουσιάζονται σαν τάχα ιστορική πραγματικότητα αλλά και αντίστροφα, με σκοπό την διαιώνιση του ελέγχου των μυαλών).

Σε όλους μας διδάσκεται από τα πρώτα μας κιόλας χρόνια μία ιστορική χρονολόγηση που έχει αποδειχθεί εσφαλμένη. Μας παρέχονται κάθε είδους δάσκαλοι, εκτός από δάσκαλους που μπορούν να μας διδάξουν πώς να σκεφτόμαστε. Ακόμα και οι πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι, ακόμα και εκείνοι που έχουν την μεγαλύτερη ευφράδεια, δεν έχουν κάνει τίποτε περισσότερο από το να υπηρετήσουν τον θρόνο του λάθους αντί να το ανατρέψουν. Ο Μποσιέ (Bossuet) με την υποτιθέμενη «Histoire Universelle» («Οικουμενική Ιστορία») που έχει παρουσιάσει, αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα, αφού αυτή δεν είναι παρά η Ιστορία 4 ή 5 λαών, και κυρίως του μικρού Ιουδαϊκού έθνους, το οποίο αγνοήθηκε ή μάλλον περιφρονήθηκε από τα υπόλοιπα έθνη και στο οποίο όμως αυτός ανάγει όλα τα γεγονότα, λέγοντας μάλιστα γι’ αυτό ότι προς χάρη του έγιναν τα πάντα, όπως λ.χ. κάποιος συγγραφέας από την Κορνουάλη να ισχυριζόταν ότι τίποτε δεν συνέβη στην Ρωμαϊκή Ιστορία παρά μόνον όσα συνέβησαν σε εκείνη την απόμακρη επαρχία των Ουαλών. Πρόκειται συνεπώς για έναν άνθρωπο που προσπαθεί επίμονα να παρουσιάσει απλές πέτρες για χρυσό.

Τώρα ακριβώς πέφτω εντελώς τυχαία επάνω σε ένα σημείο της «Histoire Universelle» του, το οποίο αναφέρεται στις αιρέσεις: «αυτές οι αιρέσεις –γράφει ο Μποσιέ- τις οποίες προανέφερε ο Ιησούς Χριστός…». Εάν εμείς κάνουμε το σφάλμα να πάρουμε στα σοβαρά την πιο πάνω φράση, θα ήταν σαν να δεχόμασταν ότι ο Ιησούς είχε μιλήσει σε υπερεκατό σημεία της Καινής Διαθήκης για τις διάφορες απόψεις που θα προέκυπταν στις δογματικές ερμηνείες του Χριστιανισμού μέσα από τους αιώνες. Η ωμή αλήθεια είναι όμως ότι αυτός δεν ανέφερε πουθενά κάτι περί αιρέσεων. Ο ίδιος ο όρος «αίρεση» δεν ανευρίσκεται σε κανένα από τα Ευαγγέλια και είναι προφανές ότι δεν χρησιμοποιείτο καν την εποχή που αυτά γράφτηκαν, αφού σε κανένα επίσης δεν ανευρίσκεται ο όρος «δόγμα». Καθώς ο ίδιος ο Ιησούς δεν ανήγγειλε κανένα απολύτως δόγμα, δεν θα μπορούσε να αναγγείλει και καμμία απολύτως αίρεση. Ποτέ δεν είπε στα κηρύγματά του προς τους πιστούς του ή προς τους μαθητές του πράγματα όπως «θα πιστεύετε ότι η μητέρα μου ήταν παρθένα, ότι εγώ είμαι ομοούσιος με τον Θεό, ότι έχω δύο βουλήσεις, ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Πατέρα και από τον Υιό, θα πιστεύετε επίσης στην μετουσίωση κ.ο.κ.».

Κοντολογίς, τίποτε απολύτως δεν υπάρχει στα Ευαγγέλια που να έχει έστω και την ελάχιστη σχέση με τα δόγματα που επέβαλε ο Χριστιανισμός με το πρόσχημα ότι ήταν θέλημα Θεού οι μαθητές του Ιησού και οι μαθητές αυτών των μαθητών να τα αναγγείλουν και να τα εξηγήσουν στους κατοπινούς αιώνες. Αλλά ο ίδιος ο Ιησούς, κατά τα γραφόμενα των Ευαγγελίων, δεν έχει πει ποτέ ούτε μία λέξη για αυτά τα δόγματα, που προφανώς και ο ίδιος τα αγνοούσε, όπως δεν έχει πει και για τις φυσικές εναντίον τους αμφισβητήσεις τις οποίες αυτά τα ίδια δόγματα θα γεννήσουν πολλούς αιώνες μετά από την εποχή του. Για τους μόνους που είχε μιλήσει, ήταν οι κατ’ αυτόν «ψευδοπροφήτες», οι οποίοι όμως όλοι ήσαν προγενέστεροί του…

…Γιατί ο Μποσιέ έχει παραποιήσει τα πράγματα με τρόπο τόσο θρασύ; Γιατί κανένας έως τώρα δεν έχει καταγγείλει αυτή την ανακρίβειά του; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν βέβαιος πως το έθνος του θα διάβαζε μόνον επιφανειακά την ωραία οικουμενική του αφήγηση και πως οι αμαθείς θα πίστευαν μέχρι και την τελευταία του λέξη, καθώς μάλιστα ο λόγος του έχει ευφράδεια, γινόμενος ακόμα περισσότερο παραπλανητικός.

Αμέσως μόλις ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας σφαζόταν από τους πραιτωριανούς, τα κοράκια της συγγραφής έπεφταν όχι επάνω στο φυσικό του πτώμα, αλλά επάνω στο πτώμα της φήμης του. Συγκέντρωναν όλα τα κουτσομπολιά της Ρώμης, χωρίς ποτέ να σκεφθούν ότι αυτού του είδους τα κουτσομπολιά είναι σχεδόν πάντοτε τα ίδια και τα ίδια. Και γράφουν λ.χ. ότι ο Καλιγούλας είχε τάχα γράψει επάνω σε κάποιες κερωμένες πλάκες τα ονόματα εκείνων που έπρεπε να θανατωθούν αμέσως, και ότι τάχα κάποιοι από αυτούς που είδαν τις πλάκες των προγραφών, έσπευσαν να τον σκοτώσουν. Αν και μάλλον αποτελεί ιδιόρρυθμη τρέλλα το να γράφει κανείς «προσοχή, την τάδε ημέρα πρέπει να διατάξω να δολοφονήσουν αυτόν και εκείνον τον συγκλητικό», εν τούτοις δέχομαι την πιθανότητα ο Καλιγούλας να είχε διαπράξει μία τέτοια απερισκεψία. Αλλά όλως περιέργως το ίδιο παρουσιάζεται να κάνει και ο Δομιτιανός και πολύ αργότερα ο Κόμοδος. Το όλο πράγμα τελικά γίνεται γελοίο δίχως την ελάχιστη σοβαρότητα που χρειάζεται για να μπορεί να γίνει έστω και στο ελάχιστο πιστευτό.

Όλα εκείνα που μας αφηγούνται για τον Κόμοδο, είναι στ’ αλήθεια πρωτόγνωρα. Πώς μπορεί να πιστέψει κάποιος λογικός άνθρωπος ότι τάχα όταν ένας Ρωμαίος πολίτης ήθελε να απαλλαγεί από έναν εχθρό του πλήρωνε τον αυτοκράτορα, που αναλάμβανε ο ίδιος την δολοφονία; Πώς μπορεί να πιστέψει ότι τάχα ο Κόμοδος, όταν είδε κάποτε να περάνει ένας παχύσαρκος, του ξέσκισε την κοιλιά για να τον κάνει πιο λεπτό; Χρειάζεται επίσης να είμαστε εντελώς ηλίθιοι για να πιστέψουμε και όλα εκείνα που αφηγούνται ορισμένοι για τον Ηλιογάβαλο… σκοτώνει, λεηλατεί, σφάζει, δηλητηριάζει. Ποιος όμως ήταν αυτός ο Ηλιογάβαλος, Τίποτε περισσότερο από ένα παιδί μεταξύ 13 και 14 ετών, το οποίο η μητέρα του και η γιαγιά του το έκαναν αυτοκράτορα για να αντιμάχονται μετά ανάμεσά τους για την ανώτατη εξουσία στο δικό του όνομα.

Με αυτόν τον τρόπο γράφτηκε ωστόσο μετά από τον Τάκιτο η Ρωμαϊκή Ιστορία. Υπάρχει ωστόσο και μία άλλη Ιστορία ακόμα πιο γελοία. Είναι η Ιστορία του Βυζαντίου. Μία εντελώς ανάξια συλλογή πομπωδών ρητορειών και θαυμάτων και τίποτε άλλο. Είναι το όνειδος του ανθρώπινου πνεύματος, όπως ακριβώς ήταν το όνειδος της γης η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Οι Τούρκοι τουλάχιστον αποδείχθηκαν πιο συνετοί. Την συνέτριψαν, το απόλαυσαν και δεν έγραψαν παρά πολύ ολίγα.

Βολταίρος

(Από την συλλογή δοκιμίων Voltaire, «Il pirronismo della storia e altri scritti storici», Edizioni «Medusa», 2005)