2000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
μια χοντρική απόπειρα αποτίμησης.
Έχοντας μπει σε έναν καινούριο αιώνα αλλά και μια καινούρια
χιλιετία δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα να κάνουμε έναν
χοντρικό απολογισμό ή να κάναμε μερικά ερωτήματα
για τον λεγόμενο χριστιανικό «πολιτισμό», τον κυρίαρχο «πολιτισμό» τα 2000
αυτά χρόνια στον πλανήτη μας.
Ερωτήματα, γιατί τα ερωτήματα βάζουν σε κίνηση το μυαλό και ο απολογισμός
μάς δείχνει την ουσία της ιστορίας. Οι απαντήσεις και μάλιστα από αυταρχικές
και
απόλυτες εξουσίες σαν τον χριστιανισμό («εκ θεού γαρ»!), δεν έχουν πια καμμιά
αξία και υπόληψη. Ο θεός για τον χριστιανισμό είναι ήδη ένα ξεχαρβαλωμένο
ορυχείο που η εκμετάλλευσή του, του έφαγε τα σωθικά.
Αυτή η εξουσία που εμπορεύεται
το
θεό, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να πουλάει έτοιμες απαντήσεις για όλα τα
προβλήματα της ζωής εδώ και 2000 χρόνια. Ουδεμία ερώτηση κατάφερε να αρθρώσει
για τον κόσμο
και τη ζωή αυτή η εξουσία που ξεδιάντροπα αυτοβαφτίστηκε θεϊκή! Βιομηχανία
έτοιμων απαντήσεων, κονσερβών μάλλον, θα ήταν το όνομα που θα ανταποκρινόταν
στην αλήθεια.
Ο χριστιανισμός υπήρξε για τον Εβραϊσμό, το σημαντικότερό του εξαγωγικό εμπόρευμα
σε κονσέρβα με «θεϊκά» συντηρητικά και αποδέκτη την πλέμπα της ιστορίας!
Όλοι οι πολιτισμοί κάτι καλό προσέφεραν στον κόσμο, το Εβραϊκό Ιερατείο,
του χάρισε
την πιο αντιανθρώπινη ιδεολογία ένα εργαλείο οπισθοδρόμησης, αντιγνώσης,
καταπίεσης, εκμετάλλευσης, και εξευτελισμού του ίδιου του ανθρώπου.
Η επικράτηση του χριστιανισμού συντελέσθηκε με απάνθρωπο τρόπο. Από τις απαρχές
του, οι άνθρωποι που τον ενστερνίστηκαν βρήκαν μια εκδικητική ιδεολογία μέσα
στην οποία μπορούσαν να κρύψουν κάθε τους ψυχωτική ανωμαλία. Με άλλα λόγια
ο χριστιανισμός, εξαρχής, υπήρξε καταφύγιο αντιανθρώπινων ιδεολογιών. Η βία,
ο
εκβιασμός, ο τρόμος, οι εθνοκτονίες και κυρίως το χύσιμο άφθονου ανθρώπινου
αίματος, υπήρξαν οι προσφιλείς μέθοδοι των ανθρώπων που επαγγέλονταν την
ειρήνη, την αγάπη,
και την δικαιοσύνη! Αυτή η απάτη έκτοτε, είναι συνήθης πολιτική των εξουσιών,
άλλα να επαγγέλλονται και άλλα να κάνουν. Στη συνέχεια, με αυτού του είδους
την «αγάπη», οι χριστιανικές εκκλησίες με όλες τους τις μορφές σ’ Ανατολή
και Δύση,
καταλήστεψαν τον κόσμο.
Η αγάπη χριστιανικού τύπου είναι: σε ληστεύω στη
ζωή, αλλά σου δίνω διαβατήριο για να πάς, όταν τα τινάξεις, εκεί που δεν
ξέρει κανένας!
Ή αλλιώς: σε φλομώνω στο ψέμα και το παραμύθιασμα, για ν’ αντέξεις τη ληστεία
και την αδικία. Αυτού του είδους η «αγάπη» θωρακίζεται από τον χριστιανισμό,
με ένα καινούριο όντως εργαλείο που εισαγάγει και λέγεται «πίστη».
Με βάση
αυτή την «πίστη», την τυφλή αποδοχή δηλαδή, φαντασιακών ιδεοληψιών και πλασματικών
αξιών οι παμπόνηροι άνθρωποι αυτής της εξουσίας, πλάσαραν στο κόσμο διάφορα
απατηλά
εφευρήματα και τρικ, σαν «ιερά», «εκ θεού» και «εξ αποκαλύψεως αλήθειες».
Με τον χριστιανικό τρόπο, είχε εφευρεθεί ένας καινούργιος εντελώς πρόστυχος
τρόπος
εξουσίας και γι’ αυτό οι λαοί βρέθηκαν απροετοίμαστοι για να αμυνθούν. Η
τεραστίων διαστάσεων απάτη αυτή της «πίστης», προσπόρισε στις χριστιανικές
εκκλησίες και
στους πανούργους επιχειρηματίες τους λεγόμενους «ιερείς», αμύθητα πλούτη
και ως εκ τούτου ανυπολόγιστη πολιτική ισχύ και δύναμη. Ο πρωτόφαντος αυτός
τρόπος
εξουσίας, εκμεταλλεύτηκε (και εν πολλοίς συνεχίζει ακόμη), με τον πλέον πονηρό,
ύπουλο και υποκριτικό τρόπο, την αγαθότητα και την αμάθεια του κόσμου.
Η
αισχρή και ποταπή αυτή εξουσία που λέγεται χριστιανισμός, δεν πρόσθεσε ούτε
ένα πετραδάκι
στη γνώση του κόσμου μας, απεναντίας τον βύθισε στο σκοτάδι για αιώνες και
τον έμπλεξε σε μια ηλίθια, αντιανθρώπινη και σχιζοφρενική ηθική. Δηλαδή,
επιβουλεύτηκε
με τον αισχρότερο τρόπο, το τραγούδι του ανθρώπου που είναι ο έρωτας πρώτα
και η έμφυτη έφεση του ανθρώπου να ερευνά και να μαθαίνει. Εκτός όλων αυτών,
δαπανήθηκε
και δαπανιέται τεράστιο πνευματικό δυναμικό από τον άνθρωπο για να ξεσκεπάσει
και να καταγγείλει αυτή τη σκευωρία που φέρει το όνομα «χριστιανισμός». Για
να καταλάβουμε καλά τη σημασία αυτής της σπατάλης δυνάμεων αρκεί ν’ αναλογιστούμε
το αντίθετο που συμβαίνει για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Τα πάντα που
έχουν
γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται στο διηνεκές για το φαινόμενο της Ελληνικής
σκέψης, είναι μια θετική πράξη για την κατανόηση αυτής της παγκόσμιας κληρονομιάς,
της κορυφαίας συμπυκνωμένης κατάφασης στη ζωή. Τα περί χριστιανισμού όλα
είναι σπατάλη δυνάμεων για να επουλωθεί η συμφορά που βρήκε τον κόσμο. Και
έχουν δίκιο
που λένε πως το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της θετικής ενέργειας που
παράγεται από τον άνθρωπο, καταναλώνεται στον πόλεμο κατά της άρνησης και
πολύ λίγο περισσεύει
για να πάνε μπροστά τα πράγματα. Ο χριστιανισμός εδώ και 2000 χρόνια αποτελεί
την κύρια μάζα της άρνησης στον πολιτισμό. Μια τεράστια μάζα που με την αδράνεια
της φρενάρει την κίνηση προς τα μπρος. Και ο Σωκράτης το είπε έτσι: Το «κακό»
γίνεται απ’ αυτόν που αγνοεί την αλήθεια. Το «καλό» αντιθέτως που είναι ωφέλιμο,
εξαρτάται από το Νου.
Από την αρνητική αυτή αντιγνωστική μάζα, εκπορεύεται όλη η αντίδραση. Για
να το πω και αλλιώς, ο χριστιανισμός με το πώς έχει έτσι διαποτίσει την κοινωνία,
μοιάζει σαν μια μαύρη τρύπα που απορροφά και εξαφανίζει στα έγκατά της το
πλείστον
της θετικής παραγόμενης ενέργειας. Και είναι γνωστό από τη φυσική, πως μια
μηχανή που απορροφάει πολύ ενέργεια, παράγει λίγο έργο. Ο πολιτισμός μας
λοιπόν εδώ
και 2000 χρόνια είναι πολιτισμός χαμηλής απόδοσης. Και για να το τεκμηριώσω
αυτό με πραγματικά στοιχεία, χρησιμοποιώ την ιστορία και το μυαλό μου, σαν
σκεπτόμενος
άνθρωπος και όχι σαν πιστός οποιουδήποτε φαντασιακού δόγματος που αυτολογοκρίνεται.
Οι Έλληνες λοιπόν, μια χούφτα άνθρωποι και χοντρικά σε χρονική διάρκεια πέντε
αιώνων -με μεγάλη βέβαια προϊστορία-, κατάφεραν να καταθέσουν στον πολιτισμό
τόσα, όσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν κατάφεραν σε 20 αιώνες χριστιανικού «πολιτισμού».
Υπήρξαν δηλαδή μια «μηχανή» υψηλής αποδόσεως έργου. Θεμελίωσαν και καλλιέργησαν
πέντε βασικά δομικά στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού: Τέχνη, Επιστήμη,
Δημοκρατία, Φιλοσοφία και Αθλητισμό. Και ποιος σήμερα αμφισβητεί πως αυτά
είναι τα θεμέλια
του πολιτισμού του ανθρώπου; Και ποιος αμφισβητεί, πως αυτά πολέμησε με λύσσα
ο εβραιοχριστιανισμός; Αυτά, που η Αναγέννηση του Ελληνικού πνεύματος, επανέφερε
στην ιστορία μετά τον απάνθρωπο και σκοτεινό χριστιανικό Μεσαίωνα, την δικτατορία
των αγραμμάτων σε Ανατολή και Δύση. Αυτά, έκαναν οι Έλληνες και χωρίς αληθινό
θεό(!) και χωρίς εξ αποκαλύψεως αλήθειες και χωρίς επιφοιτήσεις αγίου πνεύματος!
Μαζί με την Δημοκρατία, ανακαλύπτεται και θεμελιώνεται η «Ατομική Ευθύνη»,
κάτι που είναι τόσο σπουδαίο για τις κοινωνίες των ανθρώπων, που σήμερα είναι
αδύνατον
να το κατανοήσουμε. Πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ο πολίτης της Ελληνικής
Πόλης, αναλαμβάνει ατομικά την ευθύνη και για τη ζωή του, αλλά και για την
ποιότητά της. Ο θεός για τους Έλληνες παύει να είναι το άλλοθι για τις κακοδαιμονίες
τους,
τις αποτυχίες τους και τις συμφορές τους.
Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του Πελοποννησιακού
πολέμου, δεν δίνει τον λόγο στο θεό ούτε μια μόνο στιγμή, όπως αντίθετα έγινε
στην επική ποίηση . Με άλλα λόγια η «Ατομική Ευθύνη» του δημοκρατικού πολίτη
στέλνει την θεοκρατία και τους «ελέω θεού» άρχοντες, αυτοκράτορες, βασιλιάδες
και τυράννους, να πάνε για βρούβες. Η «Ατομική Ευθύνη» ή ο αυτοσεβασμός του
ανθρώπου και ο σεβασμός των νόμων της δημοκρατίας κορυφώνεται με την τελική
στάση τού
Σωκράτη που ήπιε το κώνειο «ραδίως και πράος» (Κρίτων).
Τι λοιπόν κόμισε στον κόσμο ο χριστιανισμός που είναι σήμερα σεβαστό και
αποδεκτό από τους ανθρώπους όπου γης; Να ένα ερώτημα για τα βαριά πεπόνια
του χριστιανισμού
που έχουν βάλει την ουρά στα σκέλια τους σαν το δαρμένο σκυλί γιατί τους
πήρε παραμάζωμα η παντοδύναμη διαλεκτική των καιρών που κάποτε την σοδομούσαν
κυριολεκτικά.
Το πιο πάνω ερώτημα όπως και χιλιάδες άλλα δεν έχουν απάντηση. Πού είναι
οι θεωρητικοί του χριστιανισμού; Τους έφαγε η μαρμάγκα; Με το Χριστόδουλο
και τις θαυματουργές
εικόνες κοιτάνε να την βγάλουνε καθαρή;
Αλλά είπαμε, ο χριστιανισμός δεν γουστάρει με τίποτα τα ερωτήματα γιατί τα
ερωτήματα από τη φύση τους είναι ανατρεπτικά. Κάποιοι μίλησαν για «χριστιανική
επανάσταση»
και θεώρησαν επανάσταση (!) την ατομική πίστη. Χα! Συγκρίνεται αυτό με την
«Ατομική Ευθύνη»; Με αυτή -την ατομική πίστη- ο πολίτης που νοιαζόταν για
την πόλη του,
γίνεται ένας ιδιώτης (idiot=ηλίθιος) που σαν κακομοίρης και κατατρεγμένος
από την αμορφωσιά του, τον φόβο και τον «φόβο θεού», αλλά και την καταφρόνια
των
«σωτήρων» του, προσπαθεί με την πίστη του να σωθεί εκεί που είναι από χέρι
χαμένος. για τον Σωκράτη το να ζει «σιγών και ησυχίαν άγων» είναι αδύνατο.
«Ο ανεξέταστος
βίος» δεν είναι μόνο «ου βιωτός ανθρώπω» αλλά είναι θάνατος. Η «ανεξέταστος»
πίστη, μετατρέπει το πιστό, σε ένα νηπιάζον όν, ένα αξιοθρήνιτο, άβουλο,
ανασφαλές υποζύγιο της «ελέω θεού» εξουσίας, που δεν διεκδικεί τίποτα, αλλά
φαντασιώνεται
μόνο κατά μόνας ή αγεληδόν - προβατιδόν, την επέκεινα ευτυχία του! Την εδώ
ευτυχία του, την έχει εκχωρήσει ηλιθιωδώς στους αγιογδύτες φαταούλες ρασοφόρους.
Όταν ο Ερνέστος Ρενάν είδε για πρώτη φορά την Ακρόπολη είπε: «…Η Ανατολή
με ενόχλησε με το πομπώδικο ύφος της, την επίδειξη και τις αυταπάτες της.
Οι Ρωμαίοι δεν
ήταν παρά χυδαίοι στρατιώτες...Ο Καρλομάγνος μου φάνηκε σαν χοντρός Γερμανός
ιπποκόμος. Οι ιππότες μας αγροίκοι που ο Θεμιστοκλής και ο Αλκιβιάδης θα
είχαν γελάσει μαζί τους. Οι Έλληνες ήταν ένας λαός από αριστοκράτες…» Τα
είπε όλα,
το ότι δεν χρησιμοποίησε τη λέξη «χριστιανισμός-χριστιανοί» για τους Καρλομάγνους
και τους ληστόφραγκους σταυροφόρους, δεν λεει και τίποτα για αυτόν που ξέρει...
Τώρα που ο χριστιανισμός κλείνει οριστικά τον κύκλο τής πανουργίας του και
η ιστορία αρχίζει να ξαναγράφεται χωρίς την παραχάραξη του βιαστή της… τώρα
που
σβήνουν σιγά σιγά και τα τελευταία πληρωμένα φώτα ...τώρα που η αυλαία της
άθλιας χριστιανικής παράστασης τελειώνει, όλο και πιο πολύ θα εμφανίζεται
η τρομερή
του ασχήμια, μέχρις που η φριχτή μούμια που θεωρείτο άγιο λείψανο να πεταχτεί
στα όρνεια και τα σκυλιά. Ο «βασιλιάς» πάντα ήταν ξεβράκωτος, αλλά οι πιστοί,
του μάτια δεν είχαν για να δούνε τις σαπιοκοιλιές του, το άρρωστο και χολεριασμένο
σώμα.
Πέντε αιώνες Ελληνικού Πολιτισμού, 20 αιώνες εβραιοχριστιανικού πολιτισμού
και σε ανθρώπινο δυναμικό και σε γεωγραφική έκταση. Δεν μπορεί να γίνει καμμία
σύγκριση
βέβαια. Και ερωτώ: έχει κανένα νόημα η σύγκριση αφού ξεκάθαρα και από πρώτη
ματιά φαίνεται η τεράστια διαφορά και το φριχτό μείον της χριστιανικής περιόδου;
Η
σύγκριση όμως είναι ένα θαυμάσιο γνωστικό εργαλείο με το οποίο ανοίγουμε
τα μάτια μας και το μυαλό μας και όποιος δεν συγκρίνει δεν μπορεί να έχει
γνώμη. Και καμμία
ολοκληρωτική εξουσία βέβαια, δεν γουστάρει οι πιστοί οπαδοί της να έχουν
γνώμη και γι’ αυτό και η δική μας «ορθοδοξία - κακοδοξία» κατηχεί, δηλαδή
πλένει και
ξεπλένει εγκεφάλους και διαλαλεί με βαρβαρικό στόμφο διά των ανελλήνιστων
ρασοφόρων της, πως είναι: «η μόνη αληθινή θρησκεία» και πως είναι «τα πάντα
και εν πάσι»...
Οι λεγόμενες «Ιερές Σύνοδοι» στο Βυζάντιο, αυτό έκαναν, να ξεπαστρέβουν την
άλλη γνώμη για να μην υπάρξει σύγκριση. Φασισμός λέγεται τώρα, «Ιερές Σύνοδοι»
τότε,
«Ιερά Εξέταση» στη Δύση! (το ιερό για τον χριστιανισμό είναι κι αυτό μια
σάπια ιστορία.)
Και ας μου επιτραπεί εδώ εκτός θέματος να πω πως: σήμερα τουλάχιστον ή έστω
σήμερα όποιος δεν αντιλαμβάνεται την βαρβαρικότητα της καθ’ ημάς «ορθοδοξίας
- κακοδοξίας»,
έχει βαθιά και για πάντα αφελληνιστεί.
Μελετώντας την τακτική της επικράτησης του χριστιανισμού και όχι μόνο, καταλήγουμε
στο εξής συμπέρασμα: ένα σύστημα εξουσίας για να επικρατήσει και να διατηρηθεί,
πρέπει να επιβάλλει με κάθε μέσο νόμιμα ή παράνομο, ηθικό ή ανήθικο, το αποκλειστικά
δικό του «σύστημα αξιών». Το θεωρητικό «σύστημα αξιών» του χριστιανισμού
το αντιπροσωπεύουν οι άγιοι της πίστης του και τα δόγματά του. Το πρακτικό,
που είναι και η ουσία
του, η νταμπακέρα δηλαδή, το αντιπροσωπεύουν οι αγιογδύτες που λέγονται ιερωμένοι!
Αυτό επιβεβαιώνεται απόλυτα και από την ρήση του Μάρξ που λεει: « Η κυρίαρχη
ιδεολογία, είναι η ιδεολογία του κυρίαρχου μοντέλου εξουσίας». Και η κυρίαρχη
ιδεολογία σήμερα, είναι η καπιταλιστική ιδεολογία, καθαρή μετεξέλιξη και
μετάλλαξη της υποκριτικής και ανήθικης -με την φυσική έννοια του όρου - εβραιοχριστιανικής
ιδεολογίας.
Παρατηρώντας ακόμη κανείς το ρου της ιστορίας ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει
πως αυτή η σκρόφα μόνο με τη βία και το αίμα κυλάει. Ηδονίζεται λες να βλέπει
να τρέχει ανθρώπινο αίμα στα πόδια της. Ο χριστιανισμός τι διαφορετικό έκανε
απέναντι στην ιστορία; Με άφθονο αίμα δεν εδραίωσε την αντιανθρώπινη εξουσία
του; Με άφθονο αίμα δεν κύλησε και ο 20ος αιώνας από φασισμούς και χούντες
ευλογημένες απο τον χριστιανισμό; Γιατί λοιπόν περνιέται για πνευματική υπόθεση
αυτή η μισαλλόδοξη
αντιαθρώπινη μάστιγα; Τι είδους πνεύμα είναι αυτό το χριστιανικό, που είναι
βουτηγμένο στο αίμα, την αδικία και τη εκμετάλλευση των αδυνάτων; Αλλά είπαμε
πως αυτό είναι
το «σύστημα αξιών»του. Ο χριστιανισμός φτιάχτηκε να πολεμήσει την απόλυτη
κατάφαση στη ζωή, που είναι το ελληνικό Πνεύμα και αυτό έκανε. Μαζί λοιπόν
με όλη την
άλλη κατάπτωση των αξιών, υποχωρεί δραματικά και η έννοια του πνεύματος.
Το πνευματικό για τον χριστιανισμό στενεύει τόσο, όσο στενεύουν και τα μπούτια
του ανθρώπου
στη ρίζα των γεννητικών του οργάνων. Στενεύει τόσο, όσο να χωράει μόνο στα
δικά του βάρβαρα δόγματα και την οικονομική δοσοληψία του με τους οπαδούς
του. Όμως
καμμία αληθινά πνευματική αξία δεν επεκράτησε στον κόσμο χρησιμοποιώντας
τη βία, την εξαπάτηση –πίστη και την εξουσία. Το αληθινό πνεύμα, μόνο μέσω
της ελευθερίας
και του έρωτα της γνώσης, μεταγγίζεται στους ανθρώπους τελεία και παύλα.
Αυτή η φοβερή εξουσία, που σπατάλησε με τα ξεπλυμένα στα σάπια φαντασιακά
της δόγματα τα ανθρώπινα μυαλά τεράστιο χρόνο από την ιστορία μας... αυτή
η γάγγραινα
του ανθρώπινου μυαλού… αφού δεν είναι δυνατόν να λογοδοτήσει σαν εξουσία,
ας καταδικαστεί λοιπόν από τις ανθρώπινες συνειδήσεις που ξυπνάνε. Και γιατί
άραγε
να το θεωρούμε δεδομένο ότι ξεφύγαμε απο τη θεοκρατία; γιατί ο χριστιανισμός
έκανε τίποτα γι’ αυτό; ή μήπως ότι παραχώρησε τη θέση του στη δημοκρατία;
Αστεία πράματα! Ό,τι έχει κερδιθεί έχει κερδιθεί με αίμα κόντρα στην απάνθρωπη
χριστιανική
εξουσία και ιδεολογία. Η εξουσία αυτή νικήθηκε και έκανε στην πάντα. Ηττήθηκε
από την διαλεκτική της ιστορίας και γι’ αυτό δεν της αναγνωρίζεται καμμία
θετική προσφορά στους αγώνες των λαών για ελευθερία και δημοκρατία. Απεναντίας
ήταν,
είναι και θα είναι η τροφός κάθε αντίδρασης και ολοκληρωτισμού. Κανένα από
τα μεγάλα κατορθώματα των 2000 χρόνων τώρα από την χριστιανική αρίθμηση,
δεν χρεώνεται
στο χριστιανισμό. Καμμία μεγάλη ανακάλυψη, καμμία μεγάλη κατάκτηση του Δυτικού
πολιτισμού δεν έχει αφετηρία τον χριστιανισμό, αλλά σχεδόν πάντα την Ελληνική
Σκέψη.
Το χριστιανικό πνεύμα δεν ενέπνευσε τίποτα το συγκλονιστικό και αληθινά
μεγάλο. Ενέπνευσε μόνο βάρβαρες κατακτήσεις, αποικιοκρατία, εκμετάλλευση,
αδικία, μισαλλοδοξία, ιερούς πολέμους, σφαγές, χούντες, φασισμό και απέραντη
δυστυχία
με το προδοτικό προσωπείο της ελπίδας και της σωτηρίας. Και ερωτώ για να
τελειώνουμε με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα που χάραξαν την πορεία της
προόδου στον Δυτικό
κόσμο. Η Αναγέννηση από που ξεκινάει και που σκοπεύει; Οι επιστήμες που εδράζονται
και σε τι αποσκοπούν ; Η Γαλλική επανάσταση μήπως εμπνέεται από τα εβραϊκά
κιτάπια του εξουσιαστικού χριστιανισμού; Ο Δαρβινισμός και ο Μαρξισμός, ο
Διαφωτισμός,
η Ευρωπαϊκή φιλοσοφία, μήπως δεν κονιορτοποίησαν τα ιερά δόγματα του χριστιανισμού;
Ο εκδημοκρατισμός δεν είναι κατραπακιά στην θεοκρατία των «ελέω θεού» βασιλιάδων,
κολονέλων και ξεφτιλισμένων φασισταριών; Η βιομηχανική επανάσταση, η Τεχνολογία,
η Διαστημική, η Πληροφορική πόσο χριστιανικά είναι, αυτά που τα αναθεμάτιζε
κάποτε μετά βδελυγμίας και τώρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά;
Για την τέχνη και τον αθλητισμό τι να πει κανείς; Η μεν τέχνη τώρα που δεν
χριστιανοφασιστοκρατείται δεν θέλει καν να ξέρει τίποτα από κείνο το παρελθόν
της , ο δε αθλητισμός ήταν
η πλέον αντιχριστιανική έκφραση του ανθρώπου.
Εν κατακλείδι, τι βλέπουμε στο γράφημα της ιστορίας συναρτήσει του χρόνου;
Βλέπουμε ότι, όσο ο χριστιανισμός συρρικνώνεται ένεκα της συνεχούς και αδιάψευστης
επαλήθευσης
του ηρακλείτιου «τα πάντα ρεί», που είναι ίσως το πλέον αδιάψευστο ανθρώπινο
φιλοσοφικό αξίωμα, τόσο ο άνθρωπος αποθεώνεται αφ’ εαυτού του. Την τραγικότητα
της ανθρώπινης φύσης ας μην την θίξουμε εδώ και γίνουμε σούργελο, γιατί η
Αρχαία Ελληνική Τραγωδία τα έχει πει όλα. Χωρίς το «άριστο μέτρο» και χωρίς
το δελφικό
«γνώθι σ’ αυτόν», ο καθένας και ο κόσμος , πανεύκολα διολισθαίνει στην Ύβρη.
Όλοι οι θεοί όλων των θρησκειών μαζί είναι ανίσχυροι μπροστά στον άνθρωπο
που γίνεται υβριστής. Τάδε έφει η Ιστορία.
Θέμης Τσιρώνης '2002'
|