Μέσα στη χειμαρρώδη ροή των σημερινών ισοπεδωτικών, όσο και ενδιαφερόντων καιρών, όλο και περισσότεροι Νεοέλληνες προσεγγίζουν την προχριστιανική Ελλάδα και ανακαλύπτουν το μεγαλείο του κατασυκοφαντημένου Εθνικού μας πολιτισμού. Αυτό το πλησίασμα ωστόσο, αναπόφευκτα οδηγεί στη σαρωτική σύγκριση ανάμεσα στη λαμπρή Ελληνική Πολυθεϊστική Παράδοση, το επίπεδο της οποίας συγκρινόμενο με το μικρόψυχο τώρα μοιάζει απλησίαστο, και στο εξαθλιωτικό σήμερα, το οποίο βυζαντιοκρατείται μέσω της κυριαρχίας των γνωστών και μη εξαιρετέων συνισταμένων που συνθέτουν την όζουσα και φαιόχρωμη αποσύνθεσή του.

Για όσους η ενασχόληση με την αρχαία Ελλάδα γίνεται εν πλήρει συνειδήσει, αυτό το πλησίασμα γίνεται πολύ σύντομα μονόδρομος, Μονόδρομος προς την βαθύτερη έρευνα και πλήρη κατανόηση των ριζωμάτων όλων εκείνων των νοητικών συλλήψεων των προγόνων μας, οι οποίοι πραγμάτωναν και βίωναν μέσα στην εξελικτική πορεία των αιώνων αυτό που εμείς σήμερα πασχίζουμε έστω και αχνά ν' αντιληφθούμε: την ολιστική, ευρεία και πολυθεϊστική αντίληψη περί Κόσμου και περί ανθρώπων. Αντίθετα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που, εγκλωβισμένοι δίχως ελπίδα διαφυγής εντός της ιουδαιοχριστιανικής αντιφυσικής οπτικής, επιμένουν να προσεγγίζουν στρεβλά την προχριστιανική Ελλάδα, περιστρεφόμενοι σε μια επιδερμική, τουριστικού χαρακτήρα περιήγηση, σαν να επρόκειτο για μία από τις πολλές θεαματικές "βόλτες" που κάνουν οι βαριεστημένοι αστοί στις περιοχές του δυτικοποιημένου Βουδισμού, της Θεοσοφίας, της Μαγείας, του Εσωτερικού Χριστιανισμού, σαν να επρόκειτο δηλαδή με κάτι μακρινό και αλλότριο προς αυτά εδώ τα χώματα που πατάμε.
Γνωρίζουμε ότι οι τέτοιου είδους προσεγγίσεις προσπαθούν απλώς απεγνωσμένα να δικαιολογήσουν τις ψυχικές και πνευματικές αγκυλώσεις, τα ιδεολογικά "κολλήματα" ή τις νεκρές ιδεοληψίες, επιχειρώντας να βρουν, ή μάλλον να εφεύρουν, τα υποτιθέμενα αντίστοιχά τους στον Αρχαίο Κόσμο, που όμως καμμία απολύτως σχέση ή συμβατότητα δεν παρέχει για να βοηθήσει το επιχείρημα. Και καλά κάνει, διαφορετικά δεν θα ήταν ο Αρχαίος Κόσμος αυτό που ήταν, είναι και θα είναι στον αιώνα τον άπαντα. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου ακίνδυνοι συνεπώς για τον χώρο μας όσοι γραπώνονται από την Αρχαία Ελλάδα για να δικαιολογήσουν το στείρο και απεστιασμένο μίσος τους κατά των Χριστιανών (και ακόμα χειρότερα κατά των Εβραίων), Και λέμε "απεστιασμένο", γιατί ο πραγματικός εχθρός είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ που λέγεται Ιουδαιοχριστιανική, όχι κάποιοι άνθρωποι που έχουν εγκλωβισθεί μέσα τους, κατά κανόνα άθελά τους.

Είμαστε το ίδιο εχθροί προς την ανθρώπινη βλακεία, όσο και προς το τυφλό μίσος.
Για αυτό θεωρούμε εξίσου επικίνδυνο τον ιουδαιοχριστιανό στο μυαλό, νεόκοπο "αρχαιολάτρη", όσο και τον παραδοσιακό ιουδαιοχριστιανό. Μελλοντικές "επιτροπές" διερεύνησης της... Ελληνικότητας, που θα εξετάζουν και θα διαχωρίζουν αυθαίρετα τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, δηλαδή σε Έλληνες και ανθέλληνες, θα μας βρουν ισόποσα αντίθετους, όσο μας βρίσκει σήμερα η μισαλλοδοξία των Ορθοδόξων. Αυτές οι αντιλήψεις είναι γέννημα άλλων χρόνων, μεσαιωνικών, και αφορούν άλλες κοσμοαντιλήψεις, μη Ελληνικές. Όσοι προτείνουν τέτοιες καταστάσεις ως τάχα λύσεις για την αφύπνιση του υπό κατοχή και εν υπνώσει Έθνους μας, προκαλούν διπλή ζημιά. Αφενός προσφέρουν τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στους κατακτητές (ηθελημένα ή όχι, λίγο μας αφορά, καθώς το αποτέλεσμα είναι το ίδιο), δίνοντας ανέλπιστη ευκαιρία στην παπαδοκρατία να ταυτίσει τάχα το χώρο των Εθνικών με κάτι το οποίο όχι μόνο δεν έχουν σχέση αλλά είναι εξόχως απεχθές για τον Πολυθεϊσμό και τον πραγματικό Ελληνισμό: τη Μισαλλοδοξία. Αφετέρου, εξασφαλίζουν ότι ποτέ δεν θα υπάρξει η ελάχιστη έστω πρόθεση για αλλαγή της αρρωστημένης λόγω Βυζαντινισμού φαντασιακής συγκρότησης της Νεοελληνικής κοινωνίας, καθώς και ότι η οποιαδήποτε αλλαγή, αν υπάρξει, δεν θα είναι παρά μια απλή αντικατάσταση ονομάτων, όπου στη θέση του Γιαχβέ και του Υιού του θα τοποθετηθούν ο Θεός Ζεύς και ο Θεός Απόλλων.

Αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε η δική μας εποχή ομοιάζει σε αρκετά σημεία με το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, όταν ο Ρωμαϊκός Εθνισμός είχε ήδη απωλέσει τη δύναμή του στο φαντασιακό επίπεδο των μαζών και αδυνατούσε να αποτρέψει τον καλπασμό των απαίδευτων πληθών προς την ανατολική θεομανία, την θαυματοπληξία, την θεοφοβία και όλα τα συναφή, αλλά, το χειρότερο, προς την ολοκληρωτική αντίληψη και τον φανατισμό. Εδώ όμως τα πράγματα είναι ανεστραμμένα, αφού εκείνο που καταρρέει εκπροσωπεί τα όσα μόλις αναφέρθηκαν και γίνεται ιερό χρέος ημών των Εθνικών να επισπεύσουμε το οριστικό τέλος αυτού του δισχιλιετούς Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα, για να κλείσει μια και καλή αυτή η βάρβαρη και αιματοβαμμένη ιουδαιοχριστιανική παρένθεση της ανθρωπότητος, δίχως όμως να επιτρέψουμε να επικρατήσει κάτι ποιοτικώς όμοιό του.
Ο αγώνας δεν είναι για να αλλάξει ρούχα ο Μανωλιός ο Ιουδαίος και να λεχθεί "Απόλλων" ή "Διόνυσος" (το δεύτερο είναι και πιο πιθανό, δεδομένου του νεώτερου που ακούστηκε από τηλεοράσεως: "η Ορφικοδιονυσιακή μας παράδοση, δηλαδή η Ορθοδοξία"...). Ο αγώνας είναι για να αλλάξει η αντίληψη, η οπτική, η συνείδηση εν τέλει. Δεν μπορούν να μαγαρίζουν τον Ελληνισμό, ούτε τώρα, ούτε μετά την πτώση του Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα, τα άρρωστα ανθρωπόσχημα προϊόντα αυτού ακριβώς του Μεσαίωνα, που για να υπάρξουν χρειάζονται υποχρεωτικά κάποιον να μισούνε έως θανάτου: κάποιον "αράπη", κάποιον "εβραίο", κάποιον "κομμουνιστή", κάποιον "πούστη", κάποιον "τουρκαλά", κάποιον "ξένο" και πάει λέγοντας (όλο και κάποιον θα βρίσκουν για να υπάρξουν...).

Έχουμε ιερό χρέος όλοι εμείς οι Εθνικοί, τόσο προς αυτούς που έπονται και η Μοίρα θα τους δωρίσει το προνόμιο να κουβαλήσουν στην πλάτη τους το πολύ βαρύ όνομα του Έλληνα, όσο και προς τους προγόνους που μάτωσαν για να μη το προδώσουν, ν' αγωνισθούμε σκληρά και ανένδοτα όσο και με τη γαλήνη του έμπειρου μαχητή, για την πραγματική Επανελληνοποίηση, σε διμέτωπο αγώνα κατά των "εντός" και "εκτός των τειχών" τεράτων του Μονοθεϊστικού Μεσαίωνα. Να αγωνισθούμε, έχοντας πάντα κατά νου ότι οι Ενάρετοι ουσιαστικά, δηλαδή μακροϊστορικά, είναι άτρωτοι απέναντι στους φαύλους. Το Εθνικό παρελθόν μας του Ανθρωπισμού, του Πολυθεϊσμού και της Ελευθεροπρέπειας, δεν είναι κάτι που πέρασε και χάθηκε οριστικά, ούτε και το μέχρι στιγμής υπόδουλο Έθνος μας είναι ένα σχηματικό απολίθωμα μέσα στην ιουδαιοχριστιανική κοσμοκρατορία. Αυτό που πραγματικά ενσαρκώνει το Έθνος μας, έχει τεράστια δυναμική, ικανή να το επανασυνδέσει με την ανώτατη θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα.
Οι προχριστιανοί φιλόσοφοί μας έκαναν λόγο για "Κοσμόπολι", για μια διαρκή κοινωνία / επικοινωνία δηλαδή μεταξύ των Θεών και της εύτακτης Πολιτείας των θνητών όντων και των άστρων. Μια από τις πρώτες αρχές που πρέπει να πραγματωθούν και να γίνουν καθημερινότητα για να δικαιούμαστε να μιλάμε και εμείς για "Κοσμόπολι", είναι η αναγνώριση της Ιερότητας στην καθημερινή ζωή. Αυτή ακριβώς την ανάδειξη της Ιερότητας είναι που αναζητούν όσοι στρέφονται με ειλικρίνεια και ευσέβεια προς την Αρχαία Ελλάδα. Αυτή η ίδια ανακάλυψη της Ιερότητας είναι και που μας τοποθετεί εγγύτερα των Θεών, αλλά και που φοβίζει ουκ ολίγους γιαλαντζί "αρχαιολάτρες" και έχουν βαλθεί να περιστρέφονται αενάως γύρω απ' το ζήτημα του απίθανου εξελληνισμού της Ιουδαιοχριστιανορθοδοξίας, ακολουθώντας πιστά τις διαταγές των αφεντικών τους των οποίων ο πιο φρικτός εφιάλτης είναι να εκτραπεί όλο αυτό το διογκούμενο αρχαιοελληνικό ρεύμα προς το ζήτημα της Ελληνικής Θρησκείας και της έμπρακτης εφαρμογής των αντιλήψεων της Εθνικής μας Κοσμοθέασης στην καθημερινή ζωή. Η στροφή προς τα αμίαντα ριζώματα των προγονικών συλλήψεων έχει ήδη αρχίσει, γι αυτό και η μετατόπιση της θεματολογίας όλων αυτών των όψιμων "αρχαιολατρών" προς την εγκληματικότητα της Ορθοδοξίας, την οποία βέβαια επιλεκτικά ξεχνάνε όταν πρόκειται να αποσυρθεί η Παλαιά Διαθήκη από την ελλαδική διδασκαλία περί του γνωστού Ιουδαίου ραβίνου.
Η εγκληματική φύση της Ορθοδοξίας είναι, για όσους προσφέρουν νυχθημερόν τις υπηρεσίες τους στο παπαδαριό, ιουδαϊκή τάχα επιρροή και... θα σβήσει μονομιάς εάν ποτέ αποσυρθεί η "Παλαιά" αλλά παραμείνει η εξίσου ανθελληνική "Καινή" "Διαθήκη". Και ενώ παλαιότερα όλοι αυτοί οι "αρχαιολάτρες" υπηρετούσαν τα αφεντικά τους με το να εκτρέπουν συστηματικά την κουβέντα από το σημαντικό στο ασήμαντο, προβάλλοντας τους Ουφολόγους, τους Σειριόπληκτους και τους "Έψιλον", τώρα έχουν αναγορευθεί σε δημόσιους κατήγορους της Ορθοδοξίας μέχρι βεβαίως να καταργηθεί η "Παλαιά" "Διαθήκη" (μετά θα ξανακάνουν το σχήμα του σταυρικού θανάτου του Ιουδαίου ραβίνου τους και θ' απολαύσουν την άφεση αμαρτιών που γενναιόδωρα θα τους παράσχουν οι γαλαντόμοι αφέντες τους). Αυτή η πονηρή εκτροπή από την παράνοια των "Ανδρομέδειων" και λοιπών διαστημικών προσωπικοτήτων, στον "αποεβραϊσμό" της εγκληματικής Ορθοδοξίας δείχνει ότι το σχέδιο συγκάλυψης του σημαντικού από το ασήμαντο, μέσω της συστηματικά διοχετευόμενης παράνοιας, απλώς... δεν λειτούργησε ! Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι και αυτό μία κατάκτηση !!!

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεσαι φίλε αναγνώστη, το ζήτημα της Εθνικής Θρησκείας και Κοσμοθέασης εμπεριέχει όλα τα επιμέρους ζητήματα που αφορούν τον Άνθρωπο και την Ελευθερία, και θέτει μια σειρά από ακανθώδη ερωτήματα, η απάντηση των οποίων θα αποφεύγεται συστηματικά να δοθεί από την σκοτόεσσα Χριστιανορθοδοξία. Το θέμα της νομιμότητάς μας βεβαίως δεν θα το διαπραγματευθούμε με τους κατακτητές του Έθνους μας, ζητώντας τους άδεια (αν είναι ποτέ δυνατόν να ρωτήσουμε τον κύριο Παρασκευαίδη αν... μας επιτρέπει να... υπάρχουμε !), ούτε με τους πνευματικά υπόδουλους, στη Ορθόδοξη σέκτα του Ιουδαϊσμού πολιτικούς. Το μόνο καλό από κάτι τέτοιο, θα ήταν να καταδειχθεί στους αφελείς, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα, το από ποιούς πραγματικά κυβερνάται η Νεοελλάδα, αλλά αυτό πρέπει να είναι ήδη γνωστό από όλους τους νοήμονες.
Είναι πρωταρχικό μέλημα για όσους θέλουν να ονομάζονται Έλληνες Εθνικοί να προσχωρήσουν αποφασιστικά στην επίπονη συνειδησιακή διεργασία που έχει ήδη ξεκινήσει, και μόνο αυτή είναι που θα ξαναστήσει στα πόδια του το Ελληνικό ΈΘνος, μόνο αυτή είναι που θα τους κάνει ελεύθερους, εύψυχους και ομοτράπεζους των Θεών. Η αναγνώριση της Εθνικής Θρησκείας ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΗΔΗ, κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει ή να παρακωλύσει τις δημόσιες θρησκευτικές μας τελετές, όπως και κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί, εκτός κι αν θέλει να φανεί γελοίος, ότι αυτή μπορεί να καταταγεί στις... "άγνωστες" (...) Θρησκείες. Εκείνο όμως που θα συμβεί μόνον όταν εμείς αποφασιστικά θα το πυροδοτήσουμε, είναι η συνειδησιακή μας αλλαγή προς επίπεδα ικανά να μας επανασυνδέσουν με το προγονικό μας φαντασιακό και το πνευματικό επίπεδο που απαιτεί η Εθνική μας Θρησκεία και Κοσμοθέαση.

Τέλος, υπενθυμίζοντας το προγονικό "ΕΠΙ ΜΗΔΕΝΙ ΕΠΑρΘΗιΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩι ΠΡΟΤΕρΗΜΑΤΙ", θα προτρέψουμε όλους τους πρώην Ουφολόγους και νυν όψιμους "αρχαιολάτρες" να ανασκαλέψουν τη μνήμη τους για να θυμηθούν ποιοί προ δεκαετίας και βάλε πρώτοι απέδωσαν στην Ορθοδοξία τα όσα εγκληματικά της αναλογούν, για να μπορούν αυτοί σήμερα να υποκρίνονται τους Έλληνες από το τηλεοπτικό γυαλί. Ή μήπως ακόμα και η μνήμη τους διαχειρίζεται απ' τα πάμπλουτα και πανίσχυρα αφεντικά τους;

Περιοδικό "Διιπετές"