Η επιβολή του Χριστιανισμού στα ευρωπαϊκά Έθνη, εισήγαγε στον κόσμο των «παγανιστών», όχι μόνο τον βίαιο εξαναγκασμό τους μέχρι την στιγμή της βαπτίσεώς τους ώστε να μιανθούν από το «προπατορικό αμάρτημα», αλλά και πολλά άλλα εξίσου ανύπαρκτα ενοχικά συμπλέγματα. Ποτέ οι ιεραπόστολοι δεν κατέβασαν τα όπλα ενάντια στον ανθρώπινο πολιτισμό και ενάντια στην ανθρώπινη φύση. Μόλις ο «παγανιστής» αντίπαλος «επείθετο» να βαπτισθεί θεόδουλος, τις περισσότερες φορές μάλιστα με βία και απειλές αφανισμού, η φύση του χριστιανικού στρατιωτικού πολέμου άλλαζε και στόχος πλέον δεν είναι ο φυσικός εξανδραποδισμός αλλά η συνείδηση του νεοπροσύλητου. Μπορεί η χριστιανική προπαγάνδα να δογματίζει ότι μέσω ενός βαπτίσματος μαγικής πρακτικής και μάλιστα μαύρης ο δικτάτορας Γιαχβέ με τον ανέραστο «Υιό» του καλωσορίζουν τάχα τον προσήλυτο στις ψυχοβόρες αγκαλιές τους, όμως αυτά πείθουν μόνο τους αφελείς και όσους είναι προγραμματισμένοι να τα δεχθούν (ή προγραμματισμένοι να δέχονται το ο,τιδήποτε).

Για να μπορέσει να εδραιωθεί ο Χριστιανισμός στην συνείδηση και τον ψυχισμό των πιστών του, δεν αρκεί ένα απλό βάπτισμα, Εάν αρκούσε, τότε η χριστιανική προπαγάνδα θα επαφιόταν μόνο σ΄ αυτό και δεν θα συνεχιζόταν αδιάλειπτη, καθ΄ όλη την διάρκεια του βίου. Χρειάζεται αντίθετα να οργανωθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός ποδηγέτησης των επιθυμιών, της λογικής σκέψης, των ενστίκτων, ένας μηχανισμός ο οποίος παραλαμβάνει τον άνθρωπο από νήπιο ακόμη και διαμορφώνει τις μελλοντικές πράξεις και σκέψεις του, σύμφωνα με τις μισανθρωπικές επιδιώξεις του Χριστιανισμού. Στην περίπτωση μάλιστα της ελληνόφωνης εκδοχής του χριστιανορθόδοξου ολοκληρωτισμού, ο τελευταίος έχει στην διάθεσή του τους κρατικούς θεσμούς για να περατώσει το προσηλυτιστικό του έργο. Η ανυπέρβλητη δυσκολία που θα συναντήσει ο μονοθεϊσμός για να τοποθετήσει την δογματική κοσμοθεωρία του εκτός του ορισμού τού Ολοκληρωτισμού, είναι δεδομένη.

Ποτέ ένα βάπτισμα στην παράνοια του Ιουδαιοχριστιανισμού δεν θα ήταν από μόνο του αρκετό για να κατασκευάσει φανατικούς. Η συνταγή κατασκευής φανατικών είναι γνωστή. Από την απαρχή της επέκτασης αυτού του φαιού καρκινώματος μέχρι σήμερα, η ιουδαιοχριστιανική ορθοδοξία ασκείται στον συνεχή προσηλυτισμό μέσα από τους κρατικούς φορείς, αρνούμενη ουσιαστικά να κατεβάσει τα όπλα απέναντι στο ανθρώπινο είδος και απέναντι στην αξιοπρέπεια του. Και είναι αυτή η ίδια η άρνηση, που συνδράμει τον Χριστιανισμό, από τότε που άρχισε να κατασφάζει ανθρώπους οι οποίοι απλώς… πίστευαν άλλα πράγματα, και είναι αυτή η ίδια η ένταση με την οποία έμειναν προτεταμένα τα όπλα της μισαλλοδοξίας απέναντι στους προσήλυτους. Μόνο που τώρα πλέον οι δημόσιες δηλώσεις υποτέλειας και οι μαζικές βαπτίσεις, έδωσαν την θέση τους στις αλλεπάλληλες εξομολογήσεις των θυμάτων ως επιβεβαίωση μιας διαρκούς πίστης, μόνο που τώρα πλέον οι πυρές που καταβρόχθισαν τους αμετανόητους «άπιστους» και «ειδωλολάτρες», αντικαταστάθηκαν από τις γονυκλισίες και τους εξαναγκαστικούς εκκλησιασμούς προς δόξα ενός κτηνώδους «Θεού», ο οποίος θέλει να δει δούλη του ολόκληρη την ανθρωπότητα: «όταν τα πάντα θα έχουν υποταχθεί σε αυτόν, τότε και αυτός ο Υιός θα υποταχθεί σε εκείνον που υπέταξε σε αυτόν τα πάντα, ώστε ο Θεός να κυριαρχεί πλέον στα πάντα» (Σαύλου «Α προς Κορινθίους» 13. 28).

Αυτό που περίμενε τους νεοπροσύλητους μετά το εξαναγκαστικό βάπτισμα, ήταν ένας μηχανισμός συνεχούς ψυχικού βασανισμού με σκοπό την σύνθλιψη, τής μέχρι τότε φυσικής συνείδησης. Τους περίμενε ένας μηχανισμός καταρράκωσης της προσωπικότητας με σκοπό την αλλαγή του τρόπου σκέψης τους, ένας μηχανισμός που επίσης αποσκοπεί στην αλλαγή τού τρόπου θέασης του Κόσμου. Πρώτος ο Χριστιανισμός εισήγαγε την φασιστική αρχή τής συλλογικής ευθύνης στο ανθρώπινο φαντασιακό, αντιμετωπίζοντας όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους ως τάχα… αμαρτωλούς, και εν δυνάμει όργανα του κατασκευασμένου από αυτούς τους ίδιους τους χριστιανούς «πατέρες» Σατανά. Αυτή η νέα θεώρηση του Κόσμου, απετέλεσε μια πραγματική επανάσταση (με αρνητικό πρόσημο) στην παγκόσμια Ιστορία. Στην ουσία επρόκειτο για την δημιουργία ενός νέου «σύμπαντος» μέσα στο οποίο κυριαρχούν οι προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι ενοχές, και στο οποίο οποιαδήποτε κριτική σκέψη, ή οποιαδήποτε εκδήλωση διαφορετικότητας, ή ακόμα και οποιαδήποτε απόλαυση, ήσαν καταραμένες, ως τάχα δαιμονικές ψευδαισθήσεις, ενός νέου «σύμπαντος» που απαιτούσε στο εξής την φυσική εξόντωση των «απίστων» στο όνομα του ψευτο-«Θεού» της ψευτο-«Αγάπης», ο οποίος δεν ανέχεται πολυαρχίες και ετεροδοξίες.

«Ο Χριστιανισμός υπήρξε μία μεγάλη καταστροφή… ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι πόσο καταστροφικός υπήρξε, αλλά ότι αποτελεί όχι μόνο ένα λανθασμένο δόγμα μα και ένα σύστημα εξουσίας με βλαβερά κοινωνικά αποτελέσματα… Ας ξεκινήσουμε από την ανεκτικότητα. Σε γενικές γραμμές ο Παγανισμός υπήρξε ανεκτικός. Η μη ανεκτικότητα εμφανίζεται με τον Χριστιανισμό: η ιδέα της αίρεσης είναι το αποτέλεσμά του, καθώς το χριστιανικό κράτος χρησιμοποιεί την εξουσία του για να επιβάλει την ομοιομορφία στα ανθρώπινα μυαλά εκεί που τα δικά τους επιχειρήματα έχουν αχρηστευθεί. Η έλλειψη ανεκτικότητας του Χριστιανισμού αποκτά την πιο αποκρουστική μορφή της στην μοχθηρία του δόγματος, στο όνομα της οποίας ενήργησαν οι δήμιοι της Ιεράς Εξέτασης. Το ενδιαφέρον του Χριστιανισμού για το τι πιστεύουν οι άπιστοι και οι αιρετικοί στηρίζεται σε ένα μίσος για τον κόσμο και την σάρκα» (Alan Ryan, πρύτανης του «New College» της Οξφόρδης). Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα. Είναι η ιστορία της αιματοβαμμένης χριστιανοσύνης, στην προσπάθεια της να καταστείλει με όλα τα μέσα, την φυσική ροπή των ανθρώπων να τείνουν προς τον Εθνισμό τους, προς τον θρησκευτικό και πολιτισμικό διαφορισμό, είναι η Ιστορία μιας αδίστακτης εξουσιαστικής σέκτας που αρνείται επιδεικτικά μέχρι σήμερα να κατεβάσει τα όπλα, απέναντι στην θρησκευτική ελευθερία, την ανθρώπινη φύση και την αξιοπρέπεια.

Κάνοντας λόγο παραπάνω για την πρώτη πραγματική επανάσταση (με αρνητικό πρόσημο) που κατάφερε να κάνει ο Χριστιανισμός, σίγουρα θα υπάρξουν αντιρρήσεις, ωστόσο δεν πρέπει να συγχέονται οι εξεγέρσεις όπως αυτή του Σπάρτακου ή η Οκτωβριανή με την καθεαυτή έννοια τής «επανάστασης». Η δεύτερη πραγματική επανάσταση ήταν η Γαλλική Επανάσταση του 1789 που επέφερε σημαντικές δομικές αλλαγές στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Αν και περιόρισε όμως αποφασιστικά τις δυνατότητες τού μονοθεϊστικού μοντέλου θέασης τού Κόσμου και περιόρισε την δυνατότητα καταστολής της ελευθερίας του λόγου, της κριτικής και της έρευνας, εν τούτοις παρέμεινε και αυτή ανολοκλήρωτη. Αυτό που βιώνουμε εμείς σήμερα ως (μερική) ελευθερία λόγου, πρόκειται ουσιαστικά για έναν απόηχο εκείνης ακριβώς της επανάστασης, ένας απόηχος όμως, ο οποίος δεν έχει ουσιαστικό πλέον αντίκτυπο ως ζωντανός λόγος, σε μια κοινωνία που αρέσκεται να παρακολουθεί κανιβαλικά την κανιβαλική T.V., αντί να υπερασπίζεται τα κεκτημένα δικαιώματά της, να στοχάζεται και να πραγματώνει τα οράματά της. Όσο δε, θα παραμένει ως τέτοιος (ένας αδιευκρίνιστος απόηχος), θα φθίνει σαν φανταστική ηχώ κάποιων αλλόκοτων προσδοκιών για Ελευθερία, Ισονομία, Ετερότητα, Αυτοθέσμιση και Δικαιοκρισία.

Ταυτόσημη με την σημερινή χρήση της ελευθερίας του λόγου, είναι και η (μερική) ανεκτικότητα που φαίνεται ότι υπάρχει, μόνο που αυτή η ανεκτικότητα δεν είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνικής κατάκτησης που στηρίζεται στην αλληλεγγύη, αλλά μάλλον ακολουθείται εθιστικά σαν αποτέλεσμα μιας εγκατάλειψης της ενασχόλησης με την κατανόηση της ετερότητας του άλλου (λόγω χρόνου), δηλαδή μια εγκατάλειψη ενασχόλησης με τα κοινά. Πρόκειται επομένως όπως και στην περίπτωση της (μερικής) ελευθερίας του λόγου, για μια απλή παραχώρηση του συστήματος προς τους υπηκόους του. Αυτό σημαίνει, ότι εάν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες επιδεινωθούν, είναι πολύ εύκολο τόσο αυτή η (μερική) ελευθερία να καταργηθεί σιωπηλά, χωρίς πολύ θόρυβο όσο και η (μερική) ανεκτικότητα, εφόσον δεν θα υπάρχει κανείς να υπερασπιστεί ιδέες, οι οποίες δεν αποφέρουν χρηματικό κέρδος.

Ο Ερνέστος Ρενάν στο ορισμό τού Έθνους που δίνει, αναφέρει ότι «tο Έθνος είναι ένα καθημερινό δημοψήφισμα». Το ίδιο καλούνται να πράξουν καθημερινά και τα μέλη μιας πραγματικής και όχι κατά παραχώρηση Δημοκρατίας. Όταν λοιπόν λ.χ. ο «μέγας των ημερών» κύριος Παρασκευαΐδης απαιτήσει ωσάν αυτοκράτορας από τηλεοπτικό δίαυλο να μην μεταδώσει κινηματογραφικό έργο που δεν ανταποκρίνεται στις μισαλλόδοξες προδιαγραφές της κρατούσης Θρησκείας και ο τηλεοπτικός δίαυλος υπακούσει πειθήνια, τότε είναι χρέος όλων των ελευθεροπρεπών πολιτών να οργανώσουν διαδήλωση διαμαρτυρίας έξω από την μητρόπολη και να προχωρήσουν σε δημόσια προβολή του έργου. Έτσι γίνεται η υπεράσπιση της πραγματικής Δημοκρατίας από τις επιθέσεις των δεδηλωμένων εχθρών της, με καθημερινούς αγώνες – καθημερινά δημοψηφίσματα.

Είναι τόσο μεγάλη η διαπλοκή της ελλαδικής Ορθοδοξίας με το σχεδόν υπόδουλο σε αυτήν νεοελληνικό Κράτος και τόσο βαθύς ο πνευματικός έλεγχος που ακούν οι μεσαιωνιστές ρασοφόροι επάνω στην απροστάτευτη νεοελληνική κοινωνία, ώστε έχουν φτάσει στο σημείο να ισχυρίζονται ότι ο θρασύς παρασιτισμός τους σε βάρος μίας εξουθενωμένης οικονομίας, τα κομποδέματα των 1,9 δις (για ώρα ανάγκης !), οι αυθαίρετες ελέω Ναοδομίας βίλες, οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, η συνδιαλλαγή με τους εμπόρους ναρκωτικών και μύρια όσα, αποτελούν τάχα... αναπόσπαστο θεσμό του Κράτους! Από πότε όμως η απυρόβλητη σεξουαλική διαστροφή, οι αλλεπάλληλοι σωματικοί και ψυχικοί βιασμοί πάμπολλων παιδιών, η τρομοκράτηση εύπλαστων ψυχών και η διαβουκόληση μαζών «προγραμματισμένων» ενηλίκων αναρριχήθηκαν από τον βόρβορο του αρνισήζωου Μονοθεϊσμού για να θρονιαστούν σε δήθεν... «αναγκαίο θεσμό» (sic) μιας αιχμάλωτης Πολιτείας που ωστόσο επιθυμεί σφόδρα να αυτοπεριγράφεται ως «δημοκρατία»; Όχι μόνο δεν αποτελεί θεσμό τής όποιας δημοκρατικής πολιτείας το ορθόδοξο ρασοφοριάτο και ο «αόρατος στρατός» των παρατρεχάμενων και διαπλεκόμενων που λυσσαλέα το στηρίζει να μην... πέσει και τσακιστεί, αλλά παραμένει ένας άθλιος εσμός εθνοπροδοτών, βιτσιόζων, αρχομανών και χρηματολάγνων, εν Χριστώ υποκριτών, με κρατική (προς το παρόν) βούλα.